7 Сураи АЪРОФ (Баландиҳо)
Назад7 Сураи АЪРОФ
(Баландиҳо)
Ба номи Худои бахшояндаи меҳрубон!
1. Алиф, лом, мим, сод.
2. Китобест, ки бар ту нозил шуда, дар дили ту аз он шубҳае набошад, то ба он бим диҳӣ ва мӯъминонро панде бошад.
3. Аз он чӣ аз ҷониби Парвардигоратон бароятон нозил шудааст, пайравӣ кунед ва ғайри ӯ аз худоёни дигар пайравӣ макунед! Шумо чӣ андак панд мепазиред!
4. Чӣ басо қарияе , ки мардумашро ба ҳалокат расонидаем ва азоби мо шабҳангом ё он гоҳ, ки ба хоби нимрӯзӣ фурӯ рафта буданд, ба онон даррасид.
5. Чун азоби Мо ба онон даррасид, суханашон ҷуз ин набуд, ки гуфтанд: «Мо ситамкор будем!»
6. Албатта, аз мардуме, ки барояшон паёмбароне фиристода шуда ва низ аз паёмбароне, ки фиристода шудаанд, суол хоҳем кард.
7. Ва аз ҳар чӣ кардаанд, бо огоҳии тамом барояшон ҳикоят хоҳем кард, зеро Мо ҳаргиз ғоиб набудаем!
8. Дар он рӯз2 дар тарозу баркашидан3 ба ҳақ хоҳад буд. Онҳо, ки тарозуяшон (паллаи аъмоли некашон) вазнин аст, растагоранд.
9. Онон, ки тарозуи аъмолашон сабук гаштааст(аз ҳасанот), касоне ҳастанд, ки ба оёти Мо имон наёварда буданд ва аз ин рӯ, ба худ зиён расонидаанд.
10. Дар замин ҷойгоҳатон додем ва роҳҳои маъишататонро дар он қарор додем. Ва чӣ андак шукр мекунед!
11. Ва шуморо биёфаридаем ва сурат бахшидем, он гоҳ ба фариштагон гуфтем: «Одамро саҷда кунед». Ҳама ҷуз Иблис саҷда карданд ва (Иблис) аз саҷдакунандагон набуд.
12. Худо гуфт: «Вақте туро ба саҷда фармон додам, чӣ чиз туро аз он боздошт?» Гуфт: «Ман аз ӯ беҳтарам, маро аз оташ офаридаӣ ва ӯро аз гил».
13. Гуфт: «Аз ин мақом (осмон ё миёни фариштагон) фурӯ рав! Туро чӣ расад, ки дар он гарданкашӣ кунӣ? Берун рав, ки ту аз хоршудагонӣ!»
14. Гуфт: «Маро то рӯзи қиёмат, ки зинда мешаванд, мӯҳлат деҳ».
15. Гуфт: «Ту аз мӯҳлатёфтагонӣ».
16. Гуфт: «Ҳоло, ки маро навмед сохтаӣ, ман ҳам онҳоро аз роҳи рости Ту мунҳариф (бероҳа) мекунам.
17. Он гоҳ аз пешу аз пас ва аз чапу рост бар онҳо метозам. Ва бештаринашонро шукргузор нахоҳӣ ёфт».
18. Гуфт: «Аз ин ҷо берун шав, мазамматшудаву рондашуда! Аз касоне, ки пайравии ту гузинанд ва аз ҳамаи шумо ҷаҳаннамро пур хоҳам кард!
19. Эй Одам, туву ҳамсарат дар биҳишт макон гиред. Аз ҳар ҷо, ки хоҳед, бихӯред, вале ба ин дарахт наздик машавед, ки дар шумори бар хеш ситамкунандагон хоҳед шуд!»
20. Пас шайтон он дуро васваса кард, то шармгоҳашонро, ки аз онҳо пӯшида буд, дар назарашон ошкор кунад. Ва гуфт: «Парвардигоратон шуморо аз ин дарахт манъ кард, то мабодо аз фариштагон ё ҷовидон шавед».
21. Ва барояшон савганд хӯрд, ки хайрхоҳи шумоям.
22. Ва он дуро фиреб дод ва ба пастӣ афканд. Чун аз он (меваи) дарахт хӯрданд, шармгоҳҳояшон ошкор шуд ва баргеро болои барге бар тани худ мечаспонданд (барои сатр) аз баргҳои биҳишт. Парвардигорашон нидо дод: «Оё шуморо аз он дарахт манъ накарда будам ва нагуфта будам, ки шайтон ошкоро душмани шумост?»
23. Гуфтанд: «Эй Парвардигори мо, ба худ ситам кардем ва агар моро наёмурзӣ ва бар мо раҳмат наёварӣ, аз зиёндидагон хоҳем буд».
24. Гуфт: «Фурӯ равед, бархе душмани бархе дигар ва то рӯзи қиёмат замин қароргоҳ ва ҷои таматтӯъи (баҳрабардории) шумо хоҳад буд».
25. Гуфт: «Дар он ҷо зиндагӣ хоҳед кард ва дар он ҷо хоҳед мурд ва аз он берун оварда шавед».
26.Эй фарзандони Одам, барои шумо ҷомае фиристодем, то шармгоҳатонро бипӯшад ва низ ҷомаи зинат. Ва ҷомаи парҳезгорӣ аз ҳар ҷомае беҳтар аст. Ва ин яке аз оёти Худост, бошад, ки панд гиранд.
27.Эй фарзандони Одам, шайтон шуморо нафиребад, ҳамчунон ки падару модаратонро аз биҳишт берун ронд, либос аз танашон канд, то шармгоҳашонро ба онҳо бинамоёнад. ӯ ва ҳампешагонаш аз ҷое, ки онҳоро намебинед, шуморо мебинанд. Мо шайтонҳоро дӯстони касоне қарор додем, ки имон намеоваранд.
28.Чун кори зиште кунанд, гӯянд: «Падарони худро низ чунин ёфтаем ва Худо моро ба он фармон додааст». Бигӯ: «Худо ба зишткорӣ фармон намедиҳад.Чаро чизҳое ба Худо нисбат медиҳед, ки намедонед?»
29.Бигӯ: «Парвардигори ман ба адл фармон додааст ва ба ҳангоми ҳар намоз рӯй ба ҷониби ӯ доред ва ӯро бо имони холис бихонед. Ва ҳамчунон ки шуморо офаридааст, бозмегардед.
30. Гурӯҳеро ҳидоят карда ва фирқае гумроҳиро лоиқанд. Инҳо шайтонҳоро ба ҷои Худо дӯст гирифтанд ва мепиндоранд, ки ҳидоят ёфтаанд».
31. Эй фарзандони Одам, ба ҳангоми ҳар ибодат либоси худ бипӯшед. Ва низ бихӯреду биёшомед, вале исроф макунед, ки Худо исрофкоронро дӯст намедорад.
32. Бигӯ: «Чӣ касе либосҳоеро, ки Худо барои бандагонаш падид оварда ва хӯрданиҳои хуштаъмро ҳаром кардааст?» Бигӯ: «Ин чизҳо дар ин дунё барои касонест, ки имон овардаанд ва дар рӯзи қиёмат низ хосси онҳо бошад». Оёти Худоро барои доноён инчунин ба тафсил баён мекунем.
33. Бигӯ: «Парвардигори ман, зишткориҳоро, чи ошкор бошанд ва чи пинҳон ва низ гуноҳону афзунӣ ҷустан ба ноҳақро ҳаром кардааст ва низ ҳаром аст, чизеро шарики Худо созед, ки ҳеҷ далеле бар вуҷуди он нозил нашудааст ё дар бораи Худо чизҳое бигӯед, ки намедонед.
34. Ҳар умматеро муддати умрест. Чун аҷалашон бирасад, як соат пешу пас нашаванд».
35. Эй фарзандони Одам, ҳар гоҳ паёмбароне аз худи шумо биёянд ва оёти Маро бар шумо бихонанд, касоне, ки парҳезгорӣ кунанд ва ба салоҳ оянд, тарсе бар онҳо нест ва низ ғамгин намешаванд!
36. Ва онҳо, ки оёти Моро ба дурӯғ нисбат дода ва саркашӣ карданд, аҳли ҷаҳаннаманд ва ҷовидона дар он хоҳанд буд!
37. Кист ситамкортар аз он, ки ба Худо дурӯғ бандад ё оёти ӯро дурӯғ пиндорад? Насибе, ки барояшон муқаррар шуда, ба онҳо хоҳад расид. Он гоҳ, ки фиристодагони мо биёянд, то ҷонашонро бигиранд мепурсанд: «Он чизҳое, ки ба ҷои Худо парастиш мекардед, акнун куҷоянд?» Гӯянд: «Табоҳ шуданд ва аз дасти мо рафтанд!» Ва дар ин ҳол ба зиёни худ шаҳодат диҳанд, ки кофир будаанд.
38. Гӯяд: «ҳамроҳи умматҳое, ки пеш аз шумо будаанд, аз ҷинну инс дар оташ дохил шавед. Ҳар уммате, ки ба оташ дохил шавад, уммати ҳамкеши худро лаънат кунад. То чун ҳамагӣ дар он ҷо гирд оянд, гурӯҳҳое, ки пайрав будаанд, дар бораи гурӯҳҳое, ки пешво будаанд, гӯянд: «Парвардигоро, инҳо моро гумроҳ карданд, дучандон дар оташ азобашон кун». Гӯяд: «Азоби ҳама дучандон аст, вале шумо намедонед!»
39. Пешвоён ба пайравон гӯянд: «Шуморо бар мо ҳеҷ бартарӣ нест, инак, ба ҷазои корҳое, ки карда будед, азобро бичашед!»
40. Дарҳои осмон бар рӯи касоне, ки оёти Моро дурӯғ шуморидаанд ва аз онҳо саркаши кардаанд, кушуда нахоҳад шуд ва ба биҳишт дохил нахоҳанд шуд, то он гоҳ, ки шутур аз сӯрохи сӯзан бигзарад4. Ва муҷримонро инчунин ҷазо медиҳем!
41. Бистаре аз оташи ҷаҳаннам дар зер ва пӯшише аз оташи ҷаҳаннам бар рӯй доранд. Ва ситамкоронро инчунин ҷазо медиҳем!
42. Ба ҳеҷ кас ҷуз андозаи тавонаш таклиф намекунем. Онон, ки имон овардаанд ва корҳои некӯ кардаанд, аҳли биҳиштанд ва дар он ҷо ҷовидонанд.
43. Ва ҳар гуна кинаеро аз дилашон бармеканем. Наҳрҳо дар зери пояшон ҷорист. Гӯянд: «Сипос Худойро, ки моро ба ин роҳ раҳбарӣ карда ва агар моро раҳбарӣ накарда буд, роҳи хеш намеёфтем. Расулони Парвардигори мо ба ҳақ омаданд. Ва он гоҳ ононро нидо диҳанд, ки ба подоши корҳое, ки мекардед, ин биҳиштро ба шумо додаанд!»
44. Биҳиштиён дӯзахиёнро овоз диҳанд, ки мо ба ҳақиқат ёфтем он чиро, ки Парвардигорамон ваъда дода буд, оё шумо низ ба ҳақиқат ёфтаед он чиро, ки Парвардигоратон ваъда дода буд? Гӯянд: «Оре». Он гоҳ нидодиҳандае дар он миён овоз диҳад, ки лаънати Худо бар кофирон бод!
45. Онон, ки аз роҳи Худо рӯй бармегардонанд ва онро каҷравӣ мепиндоранд (яъне, мехостанд, ки бо шубҳаҳо роҳи ҳақро ботил созанд) ва ба қиёмат имон надоранд!
46. Ва миёнашон (биҳишт ва дӯзах) деворест (он аъроф аст) ва бар аъроф5 мардоне ҳастанд, ки ҳамаро аз симояшон мешиносанд ва аҳли биҳиштро овоз медиҳанд, ки салом бар шумо бод. Инҳо ҳарчанд умеди биҳишт доранд, вале ҳанӯз ба он дохил нашудаанд.
47. Чун чашм ба ҷониби дӯзахиён гардонанд, гӯянд: «Эй Парвардигори мо, моро дар шумори ситамкорон қарор мадеҳ!»
48. Сокинони аъроф мардонеро, ки аз симояшон мешиносанд, овоз диҳанд ва гӯянд: «Он мол, ки гирд оварда будед ва он ҳама саркашӣ, ки доштед шуморо фоидае набахшид!
49. Оё инҳо6 ҳамон касонанд, ки шумо7 савганд хӯрда будед, ки раҳмати Худованд насибашон намешавад? Дохил дар биҳишт шавед8, на тарсе бар шумост ва на ғамгин мешавед!»
50. Дӯзахиён биҳиштиёнро овоз диҳанд, ки андаке об ё аз чизҳое, ки Худо ба шумо арзонӣ кардааст, бар мо фурӯ резед! Гӯянд «Худо онҳоро бар кофирон ҳаром кардааст!
51. Имрӯз ононро, ки дини хеш лаҳву бозича пиндоштанд ва зиндагии дунё фиребашон дода буд, тарк мекунем онҳоро, ҳамчунон ки онҳо амалкардан барои ин рӯзро тарк карда буданд ва оёти Моро такзиб мекарданд!
52.Барои ҳидояти мӯъминон ва бахшоиш ба онҳо китобе овардем, ки дар он ҳар чизеро аз рӯи дониш ба тафсил баён кардаем.
53.Оё ҷуз далели сидқи ин ваъдаро интизорӣ доранд? Рӯзе ки далели сидқаш падидор шавад, касоне, ки он рӯзро аз ёд бурда буданд, мегӯянд: «Паёмбарони Парвардигори мо ба ҳақ омаданд. Оё шафеъоне ҳастанд, ки моро шафоъат кунанд? Ё он ки касе ҳаст, ки моро бозгардонад, то корҳои дигаре ҷуз он корҳо , ки мекардем, анҷом диҳем?» Ба худ зиён расонданд ва он бутонро, ки ба дурӯғ сохта буданд, инак, аз даст додаанд.
54.Парвардигори шумо Аллоҳ аст, ки осмонҳову заминро дар шаш рӯз офарид. Пас бар Арш муставӣ шуд9. Рӯзро шаб ба мепӯшонад ва шаб шитобон онро металабад (инчунин рӯз ҳам шабро мепӯшонад ва шитобон онро металабад). Ва офтобу моҳ ва ситорагон мусаххари фармони ӯ ҳастанд. Огоҳ бошед, ки ӯрост офаринишу фармонравоӣ. Худо, он Парвардигори ҷаҳониён, бағоят бузург аст!
55.Парвардигоратонро бо тазаррӯъ (зорӣ) ва дар ниҳон бихонед, зеро ӯ аз ҳадгузарандагони саркашро дӯст надорад!
56.Дар замин он гоҳ , ки ба салоҳ омадааст, фасод макунед! Ва Худоро аз рӯи тарсу умед бихонед! Ва раҳмати Худо ба некӯкорон наздик аст.
57.Ва ӯст, ки пешопеши раҳмати10 худ бодҳоро ба башорат мефиристад. Чун бодҳо абрҳои гаронборро бардоранд, Мо онро ба сарзаминҳои мурда равон созем ва аз он борон мефиристем ва бо борон ҳар гуна самареро мерӯёнем. Мурдагонро низ инчунин зинда мегардонем, шояд панд гиранд!
58. Ва сарзамини хуб, гиёҳи он ба фармони Парвардигораш мерӯяд ва замини бад, ҷуз андак гиёҳи бефоидае аз он падид намеояд. Барои мардуме, ки сипос мегӯянд, оёти Худоро инчунин гуногун баён мекунем!
59. Нӯҳро бар қавмаш ба рисолат фиристодем. Гуфт: “Эй қавми ман, Аллоҳро бипарастед, шуморо Худое барҳақ ҷуз ӯ нест, ман аз азоби рӯзи бузург бар шумо бимнокам».
60. Бузургони қавмаш гуфтанд: «Туро ошкоро дар гумроҳӣ мебинем».
61. Гуфт: «Эй қавми ман, гумроҳиро дар ман роҳе нест, ман паёмбаре аз ҷониби Парвардигори ҷаҳониёнам.
62.Паёмҳои Парвардигорамро ба шумо мерасонам ва шуморо панд медиҳам ва аз Худо онро медонам, ки шумо намедонед.
63.Оё аз ин ки бар марде аз худатон, аз ҷониби Парвардигоратон ваҳй нозил шудааст, то шуморо битарсонад ва парҳезгорӣ кунед ва коре кунад, ки мавриди раҳмат қарор гиред, ба шигифт омадаед?»
64.Пас дурӯғгӯ пиндоштанд ӯро ва Мо, ӯ ва касонеро, ки бо ӯ дар киштӣ буданд, раҳонидем ва ононро, ки оёти Моро дурӯғ мепиндоштанд, ғарқ сохтем, ки мардуми кӯрдил буданд!
65.Ва бар қавми Од11 бародарашон Ҳудро фиристодем. Гуфт: «Эй қавми ман, Аллоҳро бипарастед, ки шуморо ҷуз ӯ Худое барҳақ нест ва чаро намепарҳезед?»
66.Бузургони қавми ӯ, ки кофир шуда буданд, гуфтанд: «Мебинем, ки ба бехирадӣ гирифтор шудаӣ ва пиндорем, ки аз дурӯғгӯён бошӣ».
67.Гуфт: «Эй қавми ман, дар ман нишонае аз бехирадӣ нест, ман паёмбари Парвардигори ҷаҳониёнам.
68.Паёмҳои Парвардигорамро ба шумо мерасонам ва шуморо андарзгӯи аминам.
69.Оё аз ин, ки бар марде аз худатон аз ҷониби Парвардигоратон ваҳй нозил шудааст, то шуморо битарсонад, таъаҷҷуб мекунед? Ба ёд оред он замонро, ки шуморо ҷонишини қавми Нӯҳ сохт ва ба ҷисм фузунӣ дод12. Пас неъматҳои Худоро ба ёд оваред, бошад, ки растагор гардед!»
70.Гуфтанд: «Оё назди мо омадаӣ, то танҳо Аллоҳро бипарастем ва он чиро, ки падаронамон мепарастиданд, раҳо кунем? Агар рост мегӯӣ, он чиро, ки ба мо ваъда медиҳӣ13, биёвар!»
71.Гуфт: «Азобу хашми Парвардигоратон ҳатман бар шумо нозил хоҳад шуд. Оё дар бораи ин бутҳое, ки худ ва падаронатон ба ин номҳо номидаед ва Худо ҳеҷ далеле бар онҳо нозил насохтааст, бо ман ситеза мекунед? Ба интизор бимонед, ман ҳам бо шумо ба интизор мемонам».
72. Ҳуд ва ҳамроҳонашро ба фазлу раҳмати хеш раҳонидем ва касонеро, ки оёти Моро такзиб карданд ва имон наёварда буданд, аз реша баркандем.
73.Бар қавми Самуд14 бародарашон Солеҳро фиристодем. Гуфт: «Эй қавми ман, Аллоҳро бипарастед, шуморо ҳеҷ худое барҳақ ҷуз ӯ нест. Аз ҷониби Худо барои шумо нишонае ошкор омад. Ин модашутури Худо бароятон нишонаест. Раҳояш кунед, то дар замини Худо бичарад ва ҳеҷ осебе ба ӯ нарасонед, ки азобе дардовар шуморо фаро хоҳад гирифт.
74.Ба ёд оред он замонро, ки шуморо ҷонишинони қавми Од кард ва дар ин замин ҷой дод, то бар рӯи замини нармаш қасрҳо барафрозед ва кӯҳояшро тарошида хонаҳое бисозед. Неъматҳои Худоро ёд кунед ва дар замин табаҳкориву фасод макунед!»
75.Бузургони қавмаш, ки гарданкашӣ мекарданд, ба забуншудагони қавм, ки имон оварда буданд, гуфтанд: «Оё медонед, ки Солеҳ аз ҷониби Парвардигораш омада аст?» Гуфтанд: «Мо ба ойине, ки ба он амр шуда, имон дорем!»
76.Гарданкашон гуфтанд: «Мо ба касе, ки шумо имон овардаед, имон намеоварем».
77.Пас модашутурро қатл карданд ва аз фармони Парвардигорашон саркашӣ карданд ва гуфтанд: «Эй Солеҳ, агар паёмбар ҳастӣ, он чиро ба мо ваъда медиҳӣ, биёвар!»
78.Пас зилзилае сахт ононро фурӯ гирифт ва дар хонаҳои худ ба зону афтода, пас ҳалок шуданд.
79.Солеҳ аз онон рӯй баргардонид ва гуфт: «Эй қавми ман, рисолати Парвардигорамро ба шумо расонидам ва андарзатон додам, вале шумо некхоҳонро дӯст надоред!»
80.Ва Лутро фиристодем. Он гоҳ ба қавми худ гуфт: «Чаро коре зишт мекунед, ки ҳеҷ кас аз мардуми ҷаҳон пеш аз шумо накардааст?
81.Шумо ба ҷои занон бо мардон шаҳват меронед. Шумо мардуми таҷовузкор ҳастед».
82. Ҷавоби қавми ӯ ҷуз ин набуд, ки гуфтанд: «Онҳоро аз қарияи худ биронед, ки онон мардуме ҳастанд, ки аз кори мо безорӣ меҷӯянд»!
83. Лут ва хонадонашро наҷот додем, ҷуз занаш, ки бо дигарон дар шаҳр монд.
84. Бар онҳо бороне боронидем15, бингар, ки оқибати гунаҳкорон чӣ гуна буд?
85.Ва бар мардуми Мадян16 бародарашон Шуъайбро фиристодем. Гуфт: «Эй қавми ман, Аллоҳро бипарастед, шуморо Худое ҷуз ӯ нест. Аз ҷониби Парвардигоратон нишонае равшан омадааст. Паймонаву тарозуро тамом адо кунед ва ба мардум кам мафурӯшед ва аз он пас, ки замин ба салоҳ омадааст, дар он фасод макунед, ки агар имон овардаед, ин бароятон беҳтар аст!
86.Ва бар сари роҳҳо манишинед, то мӯъминони ба Худоро битарсонед ва аз роҳи Худо боздоред ва ба каҷравӣ водоред. Ва ёд оред он гоҳ, ки андак будед, Худо бар шумори шумо афзуд. Ва бингаред, ки оқибати фасодкорон чӣ гуна будааст!
87.Агар гурӯҳе аз шумо ба он чӣ ман аз ҷониби Худо ба он мабъус шудаам, имон овардаанд ва гурӯҳе ҳанӯз имон наовардаанд, сабр кунед, то Худо миёни мо ҳукм кунад, ки ӯ беҳтарини доварон аст!»
88.Меҳтарони қавмаш, ки саркашӣ пеша карда буданд, гуфтанд: «Эй Шуъайб, туву касонеро, ки ба ту имон овардаанд, аз шаҳри хеш меронем, магар он ки ба ойини мо баргардед». Гуфт: «Ва ҳарчанд аз он бадбинӣ дошта бошем?
89.Пас аз он ки Худо моро аз дини шумо раҳонидааст, агар ба он бозгардем, бар Худо дурӯғ баста бошем ва мо дигар бор ба он кеш бознамегардем, магар он ки Худо, он Парвардигори мо хоста бошад. Зеро илми Парвардигори мо бар ҳама чиз иҳота дорад. Мо бар Худо таваккул мекунем. Эй Парвардигори мо, миёни мову қавми мо ба ҳақ файсала кун, ки Ту беҳтарин файсалакунандагонӣ!»
90.Меҳтарони қавмаш, ки кофир буданд, гуфтанд: «Агар аз Шуъайб пайравӣ кунед, сахт зиён кардаед».
91.Пас зилзилае сахт ононро фурӯ гирифт ва дар хонаҳои худ ба зону афтода, пас ҳалок шуданд.
92.Онон, ки Шуъайбро ба дурӯғгӯӣ нисбат доданд, гӯӣ, ки ҳаргиз дар он диёр набудаанд. Онон, ки Шуъайбро ба дурӯғгӯӣ нисбат доданд, худ зиён карданд.
93.Пас аз онҳо рӯй гардонид ва гуфт: «Эй қавми ман, ҳар ойна паёмҳои Парвардигорамро ба шумо расонидам ва пандатон додам. Чӣ гуна бар мардуме кофир андӯҳгин шавам?»
94.Ва мо ҳеҷ паёмбареро ба ҳеҷ ободӣ ва шаҳре нафиристодем, магар он ки сокинонашро ба фақру беморӣ гирифтор кардем, бошад, ки зорӣ кунанд.
95.Он гоҳ ҷои балову ранҷро ба хушиву хубӣ супурдем, то шуморашон афзун шуд ва гуфтанд: «ҳар ойна расида буд падарони моро сахтиву роҳат». Ногаҳон ононро бехабар фурӯ гирифтем.
96.Агар мардуми шаҳрҳо ва ободиҳо имон оварда ва парҳезгорӣ пеша карда буданд, баракоти осмону заминро ба рӯяшон мекушудем. Вале паёмбаронро ба дурӯғгӯӣ нисбат доданд. Мо низ ба ҷазои кирдорашон муохазаашон (бозхост) кардем.
97. Оё мардуми шаҳрҳо ва ободиҳо аз ин ки азоби мо шабҳангом, ки ба хоб рафтаанд, бар сари онҳо биёяд, дар амонанд?
98. Ва оё мардуми шаҳрҳо ва ободиҳо аз ин ки азоби мо ба ҳангоми чошт, ки ба бозӣ машғуланд, бар сари онҳо биёяд, дар амонанд?
99. Оё, аз азоби (неъмат доданашон ба тадриҷ ва ҳалок карданашон) Худо дар амонанд? Аз тадбири Худо ҷуз зиёнкорон эмин намешаванд.
100. Оё барои онон, ки заминро аз пешиниён ба ирс бурдаанд, баён нанамудааст, ки агар бихоҳем, онҳоро низ ба ҷазои гуноҳонашон ба уқубат мерасонем ва бар дилҳояшон мӯҳр мениҳем, то шунидан натавонанд?
101. Инҳо шаҳрҳое ва ободиҳое ҳастанд, ки мо ахборашонро бар ту ҳикоят мекунем. Паёмбаронашон бо далелҳои равшан омаданд. Ва ба он чизҳо, ки аз он пеш дурӯғ хонда буданд, имон наёварданд. Ва Худо бар дилҳои кофирон инчунин мӯҳр мениҳад!
102. Дар бештаринашон вафое ба аҳд наёфтем ва бештаринро ҷуз нофармонон надидем.
103. Баъд аз онҳо Мӯсоро бо оётамон бар Фиръавну қавмаш фиристодем. Пас кофир шуданд ба оёту муҷизоти мо. Инак, бингар, ки оқибати фасодкорон чӣ гуна будааст!
104. Мӯсо гуфт: «Эй Фиръавн, ман паёмбаре аз ҷониби Парвардигори оламиёнам.
105. Шоиста аст, ки дар бораи Худо ҷуз ба ростӣ сухан нагӯям. Ман ҳамроҳ бо мӯъҷизае аз ҷониби Парвардигоратон омадаам. Бани Исроилро бо ман бифирист».
106. Гуфт: «Агар рост мегӯӣ ва мӯъҷизае ба ҳамроҳ дорӣ, онро биёвар».
107. Асояшро андохт, аждаҳое ростин шуд.
108. Ва дасташро берун овард, дар назари онон, ки медиданд сафеду дурахшон буд.
109. Меҳтарони қавми Фиръавн гуфтанд: «Ин ҷодугарест доно,
110. мехоҳад шуморо аз сарзаминатон берун кунад, чӣ мефармоед?»
111. Гуфтанд: «ӯ ва бародарашро нигаҳ дор ва касонеро ба шаҳрҳо бифирист,
112. то ҳамаи ҷодугарони доноро назди ту биёваранд».
113. Ҷодугарон назди Фиръавн омаданду гуфтанд: «Агар ғалаба кунем, моро мукофоте ҳаст?»
114. Гуфт: «Оре ва шумо аз наздиконам хоҳед буд».
115. Гуфтанд: «Эй Мӯсо, оё нахуст ту меафканӣ ё мо бияфканем?»
116. Гуфт: «Шумо бияфканед». Чун афканданд, дидагони мардумро ҷоду карданд ва онҳоро тарсониданд ва ҷодуе азим оварданд.
117. Ва ба Мӯсо ваҳй кардем, ки асои худро бияфкан. Ба ногаҳ диданд, он моронеро, ки ба дурӯғ зоҳир мекарданд, фурӯ мебарад.
118. Пас ҳақ ба субут расид ва зоҳир шуд корҳои онон ботил шуд.
119. Дар ҳамон ҷо мағлуб шуданд ва хору забун бозгаштанд.
120. Ҷодугарон ба саҷда водор шуданд.
121. Гуфтанд: «Ба Парвардигори ҷаҳониён имон овардем,
122. Парвардигори Мӯсо ва Ҳорун».
123. Фиръавн гуфт: «Оё пеш аз он ки ман ба шумо рухсат диҳам, ба ӯ имон овардед? Ин ҳиллаест, ки дар бораи ин шаҳр андешидаед, то мардумашро берун кунед. Ба зудӣ хоҳед донист!
124. Дастҳову пойҳоятонро ба хилофи якдигар хоҳам бурид17 ва ҳамаатонро бар дор хоҳам овехт!»
125. Гуфтанд: «Мо ба назди Парвардигорамон бозмегардем!
126. Ва Ту айбу инкор намекунӣ бар мо, магар барои он ки чун нишонаҳои Парвардигорамон бар мо ошкор шуд, ба онҳо имон овардем. Эй Парвардигори мо, бар мо шикебоӣ бибор ва моро мусалмон бимирон!
127. Меҳтарони қавми Фиръавн гуфтанд: «Оё Мӯсо ва қавмашро мегузорӣ, то дар замин фасод кунанд ва туву худоёнатро тарк гӯянд?» Гуфт: «Писаронашро хоҳам кушт ва занонашонро зинда хоҳам гузошт. Мо болотар аз онҳоем ва бар онҳо ғалаба меёбем!»
128. Мӯсо ба қавмаш гуфт: «Аз Худо мадад ҷӯед ва сабр пеша созед, ки ин замин аз они Худост ва ба ҳар кас аз бандагонаш, ки бихоҳад, онро ба мерос медиҳад. Ва саранҷоми нек аз они парҳезгорон аст!»
129. Гуфтанд: «Пеш аз он ки ту биёӣ, дар ранҷ будем ва пас аз он ки омадӣ, боз дар ранҷем». Гуфт: «Умед аст, ки Парвардигоратон душманатонро ҳалок кунад ва шуморо дар рӯи замин халифа гардонад. Он гоҳ бингарад, ки чӣ мекунед!»
130. Қавми Фиръавнро ба қаҳту нуқсони ҳосил мубтало кардем, шояд панд гиранд!
131. Чун некие насибашон мешуд, мегуфтанд: «Ҳаққи мост». Ва чун бадие ба онҳо мерасид, мегуфтанд: «Аз шумии Мӯсо ва пайравони ӯст». Огоҳ бошед, он неку бад, ки ба онҳо расад, аз Худост, вале бештаринашон намедонанд!
132. Ва гуфтанд: «Ҳар гуна мӯъҷиза барои мо биёварӣ, ки моро ба он ҷоду кунӣ ба ту имон нахоҳем овард»!
133. Мо низ ба онҳо нишонаҳое ошкор ва гуногун чун тӯфону малах ва шапӯшу қурбоққа ва хун18 фиристодем. Боз саркашӣ карданд, ки мардуме гунаҳгор буданд.
134. Ва чун азоб бар онҳо фурӯд омад, гуфтанд: «Эй Мӯсо, ба он аҳде, ки Худоро бо ту ҳаст, ӯро бихон, ки агар ин азобро аз мо дур кунӣ, ба ту имон меоварем ва бани Исроилро бо ту мефиристем».
135. Чун то он замоне, ки расандаанд ба он, азобро аз онҳо дур кардем, он гоҳ паймони худро шикастанд.
136. Пас аз онҳо интиқом гирифтем ва дар баҳр ғарқашон кардем. Зеро оёти Моро дурӯғ донистанд ва аз онҳо ғафлат варзиданд!
137. Ва ба он мардуме, ки ба нотавонӣ афтода буданд, шарқу ғарби он сарзаминро, ки баракат дода будем, ба мерос додем ва ваъдаи некӯе19, ки Парвардигори ту ба бани Исроил дода буд, ба он сабаб, ки сабр варзида буданд, ба камол расид ва ҳар чиро Фиръавну қавмаш месохтанд ва он чизеро, ки бармеафроштанд, вайрон кардем!
18. ҳамаи обҳои нушиданиашон хун мегашт.
19. Ваъдаи Худованд (ҷ) барои нусрат додани онҳо
138. Ва бани Исроилро аз баҳр гузаронидем. Бар қавме гузаштанд, ки парастиши бутҳои худро пайваста анҷом медоданд. Гуфтанд: «Эй Мӯсо, ҳамон тавр, ки онҳоро худоёнест, барои мо ҳам худое бисоз». Гуфт: «Шумо мардуми бехирад ҳастед.
139. Он чӣ инҳо дар онанд, нобудшаванда ва коре, ки мекунанд, ботил аст».
140. Гуфт: «Оё ҷуз Аллоҳ бароятон худое биҷӯям ва ҳол он ки ӯст, ки шуморо бар ҷаҳониён бартарӣ бахшид?»
141.Ва шуморо аз хонадони Фиръавн раҳонидем: Ба азобҳои сахттарин гирифторатон мекарданд, писаронатонро мекуштанд ва занонатонро зинда мегузоштанд ва дар ин аз ҷониби Парвардигоратон озмоише бузург буд.
142. Сӣ шаб бо Мӯсо ваъда ниҳодем ва даҳ шаби дигар бар он афзудем, то ваъдаи Парвардигораш чиҳил шаби комил шуд. Ва Мӯсо ба бародараш Ҳорун гуфт: «Бар қавми ман, ҷонишини ман бош ва роҳи салоҳ пеш гир ва ба роҳи фасодкорон марав».
143. Чун Мӯсо ба миъодгоҳи (ваъдагоҳи) Мо омад ва Парвардигораш бо ӯ сухан гуфт, гуфт: «Эй Парвардигори ман, худро бинамой, то дар Ту назар кунам». Гуфт: «Ҳаргиз Маро нахоҳӣ дид (дар дунё). Ба он кӯҳ бинигар. Агар ба ҷои худ қарор ёфт, ту низ Маро хоҳӣ дид». Чун Парвардигораш бар кӯҳ таҷаллӣ (зуҳӯр) кард, кӯҳро ба замин яксон кард ва Мӯсо беҳӯш бияфтод. Чун ба ҳӯш омад, гуфт: «Ту покӣ, ба Ту бозгаштам (тавба кардам) ва ман нахустини мӯъминонам».
144. Гуфт: «Эй Мӯсо, Ман туро ба паёмҳоям ва сухан гуфтанам аз миёни мардум баргузидам, пас он чиро ба ту додаам, фаро гир ва аз сипосгузорон бош!»
145. Барои ӯ дар он лавҳаҳо ҳар гуна панд ва тафсили ҳар чизро навиштем. Пас гуфтем: «Онро ба нерӯмандӣ бигир ва қавматро бифармой, то ба беҳтарини он амал кунанд, ба зудӣ ҷойгоҳи нофармононро ба шумо нишон диҳам20».
146. Он касонеро, ки ба ноҳақ дар замин саркашӣ мекунанд, ба зудӣ аз оёти хеш рӯйгардон созам, чунон ки ҳар оятеро, ки бубинанд, имон наёваранд ва агар тариқи ҳидоят бубинанд, аз он нараванд ва агар роҳи гумроҳӣ бубинанд, аз он бираванд. Зеро инҳо оётро дурӯғ бароварданд ва аз он ғафлат варзиданд.
147. Ва аъмоли онон, ки оёти Мо ва дидори қиёматро дурӯғ пиндоштанд, ночиз шуд. Оё ҷуз дар муқобили кирдорашон ҷазо хоҳанд дид?
148. Қавми Мӯсо баъд аз ӯ аз зеварҳояшон шакли гӯсолае сохтанд, ки бонг зад (садои гов дошт). Оё намебинанд, ки он гӯсола бо онҳо сухан намегӯяд ва онҳоро ба ҳеҷ роҳе ҳидоят намекунад?» Онро ба худоӣ гирифтанд ва бар худ ситам карданд.
149. Ва чун аз он кор пушаймон шуданд ва диданд, ки дар гумроҳӣ афтодаанд, гуфтаанд: «Агар Парвардигорамон ба мо раҳм накунад ва моро наёмурзад, дар зумраи зиёнкардагон хоҳем буд».
20. Мурод аз “манзил” дар ин оят манзилҳои касонест, ки Худованд онҳоро гирифторе азоб карда буд. Мисли Фиръавн ва қавмаш ва ин оқибати ашхосе аст, ки мухолифи амри Худо амал мекунанд
150. Чун Мӯсо хашмгину андӯҳнок назди қавми худ бозгашт, гуфт: «Дар набудани ман чӣ бадкороне будед. Чаро бар фармони Парвардигори худ пешӣ гирифтед?» Ва лавҳаҳоро бар замин афканд ва (мӯйи) сари бародарашро гирифту ба сӯи худ кашид. Ҳорун гуфт: «Эй писари модарам, ин қавм маро забун ёфтанд ва наздик буд, ки маро бикушанд, душманонро хурсанд макун ва маро дар шумори ситамкорон маёвар!»
151. Гуфт: «Эй Парвардигори ман, маро ва бародарамро биёмурз ва моро дар раҳмати хеш дохил кун, ки Ту меҳрубонтарини меҳрубононӣ!»
152. Онон, ки гӯсоларо интихоб карданд, ба зудӣ ба ғазаби Парвардигорашон гирифтор хоҳанд шуд ва дар зиндагонии инҷаҳонӣ ба хорӣ хоҳанд афтод. Дурӯғсозонро инчунин ҷазо медиҳем!
153. Онон, ки муртакиби корҳои бад шуданд, он гоҳ тавба карданд ва имон оварданд, бидонанд, ки Парвардигори ту пас аз тавба омурзандаву меҳрубон аст!
154. Чун хашми Мӯсо фурӯ нишаст, лавҳаҳоро баргирифт.Ва дар навиштаҳои он барои онҳое, ки аз Парвардигорашон бимноканд, ҳидоят ва раҳмат буд.
155. Мӯсо барои ваъдагоҳи Мо аз миёни қавмаш ҳафтод мардро баргузид. Чун зилзила онҳоро фурӯ гирифт, гуфт: «Эй Парвардигори ман, агар мехостӣ онҳоро ва маро пеш аз ин ҳалок мекардӣ. Оё ба хотири аъмоле, ки бехирадони мо анҷом додаанд, моро ба ҳалокат мерасонӣ? Ва ин ҷуз имтиҳони Ту нест. Ҳар касро бихоҳӣ, ба он гумроҳ мекунӣ ва ҳар касро бихоҳӣ, ҳидоят. Ту ёвари мо ҳастӣ, моро биёмурз ва бар мо бибахшой, ки Ту беҳтарини омурзандагонӣ!
156. Барои мо дар дунё ва охират некӣ бинавис! Мо ба сӯи ту бозгаштаем (яъне, тавба кардем). Гуфт: «Азоби худро ба ҳар кас, ки бихоҳам, мерасонам ва раҳмати Ман ҳама чизро дарбар мегирад. Онро барои касоне, ки парҳезгорӣ мекунанд ва закот медиҳанд ва ба оёти Мо имон меоваранд, муқаррар хоҳам дошт,
157. онон, ки аз ин расул, ин паёмбари уммӣ, ки номашро дар Тавроту Инҷили худ навишта меёбанд, пайравӣ мекунанд, он кӣ ба некӣ фармонашон медиҳад ва аз ношоиста бозашон медорад ва чизҳои покизаро бар онҳо ҳалол мекунад ва чизҳои нопокро ҳаром ва бори гаронашонро аз дӯшашон бармедорад ва банду занҷирашонро мекушояд21. Пас касоне, ки ба ӯ имон оварданд ва ҳурматашро нигоҳ доштанд ва ёриаш карданд ва аз он китоб, ки ба ӯ нозил кардаем, пайравӣ карданд, растагоронанд!»
158. Бигӯ: «Эй мардум ман фиристодаи Худо бар ҳамаи шумо ҳастам. Он Худое, ки фармонравоии осмонҳову замин аз они ӯст ва ҳеҷ худое барҳақ ҷуз ӯ нест. Зинда мекунад ва мемиронад. Пас ба Худо ва расули ӯ, он паёмбари уммӣ, ки ба Худову суханони ӯ имон дорад, имон биёваред ва аз ӯ пайравӣ кунед, бошад, ки ҳидоят шавед!»
159. Гурӯҳе аз қавми Мӯсо ҳастанд, ки мардумро ба ҳақ роҳ менамоянд ва ба адолат рафтор мекунанд.
21. Мурод аз ин бори гарон ва машаққатҳо сабук кардани ҳукумҳои вазнини шариъат мебошад.
160. Бани Исроилро ба дувоздаҳ сибт (қабила ва шоха) тақсим кардем. Ва чун қавми Мӯсо аз ӯ об хостанд, ба ӯ ваҳй кардем, ки асоятро бар санг бизан. Аз он санг дувоздаҳ чашма равон шуд. Ва ҳар гурӯҳ ҷои оби хешро бишинохт. Ва абрро соябонашон сохтем ва барояшон «манна ва салво22» нозил кардем. Бихӯред аз ин чизҳои покиза, ки бар шумо рӯзӣ додаем! Ва онон ба мо ситам накарданд, балки ба худашон ситам мекарданд.
161. Ва ба онон гуфта шуд, ки дар ин шаҳр23 сукунат кунед ва ҳар ҷо ҳар чӣ хоҳед, бихӯред ва бигӯед, ки гуноҳони моро бирез ва саҷдакунон (бо фурӯтанӣ) аз дарвоза дохил шавед, то гуноҳонатонро биёмурзем. Ба подоши некӯкорон хоҳем афзуд.
162. Аз миёни онон, он гурӯҳ, ки бар худ ситам карда буданд, суханеро, ки ба онҳо гуфта шуда буд, дигар карданд. Пас ба ҷазои ситаме, ки мекарданд, барояшон аз осмон азоб фиристодем.
163. Дар бораи он қарияи наздик ба баҳр аз онҳо бипурс. Он гоҳ, ки дар рӯзи шанбе аз ҳад (ҳудуд ва муқарароти Худо) таҷовуз мекарданд. Зеро дар рӯзе, ки эҳтироми шанбе мекарданд, моҳиён ошкор бар рӯи об меомаданд ва рӯзе, ки эҳтироми шанбе намекарданд, намеомаданд. Инҳоро, ки мардуме фосиқ буданд, инчунин меозмудем!
164. Ва он гоҳ, ки гурӯҳе аз онон гуфтанд: «Чаро қавмеро панд медиҳед, ки Худо ҳалокашон хоҳад кард ва ба азобе дарднок мубтало хоҳад сохт?» Гуфтанд: «То моро назди Парвардигоратон узре бошад. Ва бошад, ки парҳезгор шаванд.
165. Чун пандеро, ки ба онҳо дода шуда буд, фаромӯш карданд, ононро, ки аз бадӣ парҳез мекарданд, наҷот додем ва гунаҳкоронро ба сабаби гуноҳашон ба азобе сахт фурӯ гирифтем.
166. Ва чун аз тарки чизе, ки аз он манъашон карда буданд, сарпечӣ карданд, гуфтем: «Бузинагоне хоршуда шавед!»
167. Парвардигори ту эълом кард, ки касеро бар онон бифиристад24, ки то ба рӯзи қиёмат ба азобе ногувор азобашон кунад. Ҳаройна Парвардигори ту зуд уқубат мекунад ва низ омурзандаву меҳрубон аст!
168. Ононро гурӯҳ-гурӯҳ дар замин тақсим кардем, баъзе некӯкор ва баъзе ҷуз он. Ва ба некиҳову бадиҳо озмудем, шояд бозгарданд.
169. Баъд аз инҳо гурӯҳе ба ҷояшон нишастанд ва вориси он китоб шуданд, ки ба матоъи дунявӣ дил бастанд (байни ҳалолу ҳаром фарқе намегузоштанд) ва мегуфтанд, ки ба зудӣ омурзида мешавем. Ва агар монанди он боз ҳам матоъе биёбанд, баргиранд. Оё аз онон паймон нагирифтанд, ки дар бораи Худо ҷуз ба ростӣ сухан нагӯянд, ҳол он ки он чӣ дар он китоб омада буд, хонда буданд? Сарои охират барои касоне, ки мепарҳезанд, беҳтар аст. Оё андеша намекунед?
170. Онон, ки ба китоби Худо тамассук (наздикӣ) меҷӯянд ва намоз мегузоранд, бидонанд, ки некӯкоронро табоҳ намесозем.
171. Ва кӯҳро бар фарози сарашон чун соябоне нигоҳ доштем ва мепиндоштанд, ки акнун бар сарашон хоҳад афтод. Китоберо, ки ба шумо додаем, бо нерӯмандӣ бигиред ва ҳар чиро, ки дар он омадааст, ба ёд доред, бошад, ки парҳезгор шавед!
172. Ва Парвардигори ту аз пушти бани Одам фарзандонашро берун овард25. Ва ононро бар худашон гувоҳ гирифт ва пурсид: «Оё Ман Парвардигоратон нестам?» Гуфтанд: «Оре, гувоҳӣ медиҳем». То дар рӯзи қиёмат нагӯед, ки мо аз он бехабар будем.
173. Ё нагӯед, ки падарони мо пеш аз ин мушрик буданд ва мо насле будем баъд аз онҳо ва оё ба сабаби коре, ки гумроҳон карда буданд, моро ба ҳалокат мерасонӣ?
174. Оётро инчунин ба равшанӣ баён мекунем, шояд бозгарданд!
175. Хабари он мардро бар онон бихон, ки оёти хешро ба ӯ ато карда будем ва ӯ аз он илм хориҷ шуд ва шайтон дар паяш афтод ва дар зумраи гумроҳон даромад.
176. Агар хоста будем, ба сабаби он илм, ки ба ӯ дода будем, мартабаи баландаш мебахшидем, вале ӯ дар замин бимонд (майл кард) ва аз паи ҳавою ҳаваси хеш рафт. Масали ӯ чун масали он саг аст, ки агар ба ӯ ҳамла кунӣ, забон аз даҳон берун орад ва агар раҳояш кунӣ, боз ҳам забон аз даҳон берун орад. Мисоли онон, ки оётро дурӯғ шумориданд, низ чунин аст. Қиссаро бигӯй, шояд ба андеша фурӯ раванд!
177. Бад аст масали мардуме, ки оёти Моро дурӯғ шумориданд ва ба худашон ситам мекарданд!
178. Ҳар касро, ки Худой роҳ намояд, роҳи хеш биёбад. Ва ононро, ки гумроҳ созад, зиёнкор шаванд.
179. Барои ҷаҳаннам бисёре аз ҷинну инсро биёфаридем. онҳоро дилҳоест, ки ба он намефаҳманд (ҳақро) ва чашмҳоест, ки ба он намебинанд (ҳақро) ва гӯшҳоест, ки ба он намешунаванд (ҳақро). Инҳо монанди чорпоёнанд, ҳатто гумроҳтар аз онҳоянд. Инҳо худ ғофилонанд.
180. Аз они Худованд аст, некӯтарин номҳо. Ба он номҳояш нидо кунед. Онҳоро, ки ба номҳои Худо каҷравӣ меварзанд, вогузоред. Инҳо ба ҷазои аъмоли худ хоҳанд расид.
181. Аз офаридагони мо гурӯҳе ҳастанд, ки ба ҳақ роҳ менамоянд ва ба адолат рафтор мекунанд.
182. Ва ононро, ки оёти моро дурӯғ шумориданд, аз роҳе, ки худ намедонанд, ба тадриҷ ононро то мавзеъи ҳалокат бикашем.
183. Ва ба онҳо мӯҳлат диҳам, ки тадбири (макри) Ман устувор аст.
184. Оё фикр накардаанд, ки дар ҳамнишинашон26 нишоне аз девонагӣ нест ва ӯ, ошкоро бимдиҳанда аст?
185. Оё дар подшоҳӣ ва тасарруфи осмонҳову замин ва чизҳое, ки Худо офаридааст, намеандешанд? Ва шояд, ки маргашон наздик бошад. Ва баъд аз Қуръон кадом суханро бовар доранд?
186. Ҳар касро, ки Худо гумроҳ кунад, ҳеҷ роҳнамое барояш нест. Ва ононро вомегузорад, то ҳамчунон дар саркашии хеш саргардон бимонанд.
187. Дар бораи қиёмат аз ту мепурсанд (гуё ту аз он бисёр пурсидаи ва вуқуъи онро медонӣ), ки чӣ вақт фаро мерасад? Бигӯ: «Илми он назди Парвардигори ман аст. Танҳо ӯст, ки чун замонаш фаро расад, ошкораш месозад. Фаро расидани он бар осмониёну заминиён пӯшида аст, ҷуз ба ногаҳон бар шумо наёяд». Чунон аз ту мепурсанд, ки гӯӣ ту аз он огоҳӣ? Бигӯ: «Илми он назди Худост, вале бештари мардум намедонанд».
188. Бигӯ: «Ман молики суду зиёни худ нестам. Магар он чӣ Худо бихоҳад. Ва агар илми ғайб медонистам, ба хайри худ басе меафзудам ва ҳеҷ шарре ба ман намерасид. Ман касе ҷуз бимдиҳанда ва муждадиҳандае барои мӯъминон нестам».
189. ӯст, ки ҳамаи шуморо аз як тан биёфарид. Ва аз он як тан занашро низ биёфарид, то ба ӯ оромиш ёбад. Чун бо ӯ даромехт, ба боре сабук бордор шуд27 ва муддате омаду рафт кард. Ва чун бор вазнин гардид, он ду нафар, Аллоҳ, Парвардигори хешро бихонданд, ки агар моро фарзанде шоиста диҳӣ, аз сипосгузорон хоҳем буд!
190. Чун Худо он дуро фарзанди шоистае дод, барои ӯ дар он чӣ ба онҳо ато карда буд, шариконе қоил шуданд, ҳол он ки Худо аз ҳар чӣ бо ӯ шарик месозанд, болотар аст.
191. Оё шарики Худо месозанд чизҳоеро, ки наметавонанд ҳеҷ чиз биёфаринанд ва худ махлуқ ҳастанд?
192. Наметавонанд ёрияшон кунанд ва на ба ёрии худ бархезанд.
193. Агар онҳоро ба роҳи ҳидоят бихонӣ, аз шумо пайравӣ нахоҳанд кард. Бароятон яксон аст, чи даъваташон кунед ва чи хомӯшӣ пеша созед.
194. Онҳоеро, ки ҷуз Аллоҳ ба худоӣ мехонед, бандагоне чун шумоянд. Агар рост мегӯед, онҳоро бихонед, бояд шуморо иҷобат кунанд!
195. Оё онҳоро пойҳое ҳаст, ки бо он роҳ бираванд ё онҳоро дастҳое ҳаст, ки бо он бигиранд ё чашмҳое ҳаст, ки бо он бубинанд ё гӯшҳое ҳаст, ки бо он бишнаванд? Бигӯ: «Шариконатонро бихонед ва бар зидди ман макр кунед ва маро мӯҳлат мадиҳед.
27. Мурод аз “ҳамли сабук” марҳилаи аввалии халқи кӯдак (нутфа, хуни баста ва гӯштпора) мебошад ва “ҳамли вазнин” марҳилаи пеш аз таваллуд аст.
196. Ёвари ман Аллоҳ аст, ки ин китобро нозил карда ва ӯ дӯсти шоистагон аст.
197. Ононро, ки ба ҷои Аллоҳ ба худоӣ мехонед, на шуморо метавонанд ёрӣ кунанд ва на худро.
198. Ва агар онҳоро ба роҳи ҳидоят бихонӣ, намешунаванд ва мебинӣ, ки ба ту менигаранд, вале гӯё, ки намебинанд.
199. Афвро пеша кун ва ба некӣ фармон деҳ ва аз ҷоҳилият рӯй гардон!
200. Ва агар аз ҷониби шайтон дар ту васвасае падид омад, ба Худо паноҳ бибар, зеро ӯ шунаво ва доност!
201. Касоне, ки парҳезгорӣ мекунанд, чун аз шайтон васвасае ба онҳо бирасад, Худоро ёд мекунанд ва ногаҳон (барҳақ) бино шаванд.
202. Ва бародаронашон (яъне, кофирон ва шайтонҳои инсӣ) ононро ба гумроҳӣ мекашанд (шайтонҳои ҷиннӣ) ва аз амали хеш бознамеистанд.
203. Чун ояте барояшон наоварӣ гӯянд: «Чаро аз худ чизе намегӯӣ?» Бигӯ: «Ман пайрави чизе ҳастам, ки аз Парвардигорам ба ман ваҳй мешавад. Ва ин ҳуҷҷатҳоест аз ҷониби Парвардигоратон ва раҳнамуду раҳмат аст барои мардуме, ки имон меоваранд.
204. Чун Қуръон хонда шавад, ба он гӯш диҳед ва хомӯш бошед, то ки шомили раҳмати Худо шавед!
205. Парвардигоратро дар дили худ ба зориву тарс, бе он, ки садои худ баланд кунӣ, ҳар субҳу шом ёд кун ва аз ғофилон мабош!
206. Албатта, онон, ки дар назди Парвардигори ту ҳастанд, аз парастиши ӯ сар наметобанд ва тасбеҳаш мегӯянд ва барояш саҷда28 мекунанд!
28. Дар ин оят саҷдаи тиловат мавҷуд аст.
